تدوین برنامه پنجساله هفتم توسعه اقتصادی و اجتماعی توسط دولت در حالی شروع شده است که هنوز تکلیف قوای مجریه و مقننه با مسأله صیانت از منابع آبی ایران، مشخص نیست!موضوع «آب و نحوه تأمین و مصرف آن» در نظام برنامه ریزی از آن جهت اهمیت دارد که شرط لازم برای اجرای هرگونه فعالیت های اقتصادی و اجتماعی است و کم توجهی یا اختلاف روش نسبت به این مؤلفه مهم، به شکست قطعی اهداف توسعه منجر خواهد شد.در سال های گذشته تفاوت و گاهی تعارض میان نگرش دستگاه های مختلف به موضوع بهره وری آب باعث شده است که بخش زیادی از اهداف برنامه های قبلی محقق نشود و بجای پیشرفت و آبادانی، در مسیر نابودی ثروت های ملی گام برداریم.خواسته های منطقه ای نمایندگان مجلس در کنار نگاه بخشی وزارتخانه ها به بهره مندی از منابع آب هنگام تصویب قوانین توسعه تأثیر بسزایی در انحراف برنامه ها از مسیر پیشرفت کشور داشته و به اتلاف منابع محدود آبی کشور دامن زده است.ایرانی که چهار دهه قبل، درابتدای تدوین اولین برنامه پنج ساله توسعه اقتصادی و اجتماعی صرفاً با کمبود تکنولوژی صنعتی و عقب ماندگی نظام تولید کشاورزی روبرو بود، اکنون به واسطه کم اهمیت شمردن مقوله آب در اسناد بالادستی توسعه و تفاوت ارزش آب میان دستگاه های مسئول، با مشکلات جدیدی نظیر فرسایش خاک، نابودی اقلیم، آلودگی هوا، فرونشست دشت ها، گرمایش دما، مهاجرت ناهمگون جمعیت و خشکیدگی تالاب ها و دریاچه ها روبرو شده است و صد البته همچنان از همان عقب ماندگی صنعتی و کشاورزی رنج می برد.متأسفانه در هیچیک از برنامه های توسعه قبلی مشخص نشده که نگرش جامع و یکپارچه ایران به آب و حاکمیت منابع ملی چیست و دولت ها چه وظیفه ای در قبال حفاظت از ثروت آیندگان دارند؟ آیا آب یک سرمایه محدود بین النسلی است ...ادامه مطلب